Kapılar

Hep ilgimi çeker kapılar. Bir evin kapısı içinde yaşayanların durumu hakkında ipucu verir diye düşünürüm.

Bir zamanlar tahta kapılar vardı. Alnında tenekeden kırmızı numarası, sağ ya da sol yanında uğur olsun diye çakılmış at nalı dururdu. Uzanıp tutacağınız bir yerde tokmağı olurdu ki zil görevi yapardı.

Şüpanası(eşiği) yüksek tutulan evlerin tahta kapıları açıldı mı gıcır gıcır ses çıkarırdı. O sesi yağ damlatıp bilinçli olarak sessize dönüştürmek çoğumuzun işine gelmezdi. Çünkü bazen gelen birinin haberini verirdi o ses.

İnsanoğlu kapıyı icat ettiğinde fark etti ki çoğaldıkça, arttıkça hırslar güven de azalıyor. Dört duvar nasıl sarıp sarmalıyorsa haneleri, kapısı da penceresi de muhkem olmalıydı.

Önce şehirlerin kapıları vardı. Kentleri kuşatan kale duvarlarının cümle girişindeki o dev giriş noktalarıyla korunurdu tebaalar. Ve zapt edilip alındıklarında o cümle kapısından girerdi zaferin sahipleri.

Dedim ya çok merak ederim kapıları. Boyalı boyasız, ahşap, metal envai çeşit kapılardan kimler geldi kimler geçti diye düşünürüm.

Ömürlerin baht kapıları da o kapılara benzer. Niyet neyse, akıl ve izan neye meyilliyse uğuru da olur uğursuzluğu da.

Bazen kapanır yüzlere kapılar. Tıpkı yürekler gibidir. Küskün iç dünyalarının soğuk tokadı gibi iner yüzlere. Bazen ardına kadar açıktır, mert, konuksever yürekler gibi. Kapanmaz kimselerin yüzüne.

Anadolu da en güzel dualardan biridir:

“Kapın gönlün gibi açılsın iyiliklere.” Denir.

Hani vakit olsa kadim şehirlerin arka sokaklarından, yoksul mahallelerinden, varsılların köşklerine, villalarına kadar tek tek gezip hikâyelerini yazmak isterdim. Biliyorum o hikâyelerden mutluluklar da çıkar, hüzün de, inzivaya çekilmiş dargınlıklar da.

Dileğim tüm kapıların sevgiye, huzura açılmasıdır.

Kapınız ne olursa olsun… İster ahşaptan, ister çelikten. Gönlünüz gibi hep hoşgörüye açılsın.