Neden yaşlılar evi? “ Biz kreş çocuğu değiliz . Yaşlı diye sıfatlandıramazlar. Ne düşüneceğimizi kendimiz biliriz “ diye isyanda hanımefendiler. Herkes kaç yaşında olduğunu bilir. Aslolan gönül yaşıdır.
Kreş olgusu nereden yerleşmiş insanların belleğini bilemiyorum ama o kır kahvesine gelenlerin ortak söylemi. Beyefendilerden de aynı türde feryat yükseliyor.
“Burası kreş değil. Psikolojimizi yaşlı diyerek bozuyorlar. Bir bardak çay verecekler diye sosyalleşmemizi elimizden alamazlar.Ayzaymer olmayalım diye satranç oynatacaklarmış.Salsa dansı yapmayı öğreteceklermiş. Geçin efendim ,biz buraya akranlarımızla iki laf ederek, tavla oynayarak birkaç saatimizi hoş geçirmeye geliyoruz. Yaş ortalaması yetmiş ve üstü . Belki arada sohbetlerimizden yararlanmak için gelen altmış beşlikler de var. Şunun şurasında üç günlük ömrümüzün kalan bölümünü hoş dakikalarla geçirerek mutlu oluyorduk. Kaç aydır oyun oynamamız engellendi. Saat beşten sonra evden getireceğiniz tavlalarla oynayabilirsiniz imajını yarattılar. Öyle de yapıyoruz. Lokalin görevlisinin mesaisinin bitip gidişinden itibaren tavlamızı oynuyoruz . Bu lokalin yönetiminin de müdavimlerinin arasından oluşturulması gerektiğini düşünüyoruz. Sistem o zaman daha güzel oturur kanısındayız.Beyinleri çalıştıracak iki saatlik hoş zaman bizlere çok görülmemeli.
Bir de eşlerimiz bizlerden daha genç olursa onları genç oldukları için yanımızda getirememe sorunumuz var.”
Belediyemizin bu saygın insanlar için açtığı mekânlara bir diyeceğim yok.Onlarla daha bir yakınlaşarak manevi açıdan da bütünleşmelerinin gerekliliğini düşünüyorum.Kimse doğduğu gibi kalmıyor.Doğma,büyüme,olgunlaşma ve yaşama veda.Yaşamın düzeni böyle kurulmuş.şu kısacık yaşamda insanları gücendirmek niye.Allah ömür verirse herkes bir gün yaşlanacak.Ben evimin çok yakınındaki bir lokalden bu izlenimleri edindim. O kahve müdavimlerinden biri de yetmiş dokuz yaşındaki eşimdir.
ASTUR sitesi içine EBER inşaat tarafından şantiye binası olarak yapılan,inşaat bittikten sonra ASTUR ,sonra site yönetimi tarafından yöre halkının istifadesi için lokal olarak kullanılmaya başlayan bu mekân ,tahminen üç yıl önce Murat paşa Belediyesi tarafından işletilmeye başlatılmıştır.Elliye yakın hanım,seksen kadar yaşlı beye önemli bir terapi merkezi olmuştur.Ne yazık ki bu yaşlı insanların mutlu oldukları, birbirleriyle iki laf ettikleri ,tavla ve taş oynadıkları mekân mayıs ayında kapatılmıştır.Yöneticiler tarafından eylül ayında açılacağı söylendiyse de henüz bir gelişme olmamıştır. Bu yaşlı insanlar birdenbire kendilerini büyük bir boşluk içinde hissetmişler , evlerine kapanarak ,tanımadıkları mekânlara gitseler de alışkın oldukları lokallerinin keyfini bulamamışlardır , yaşlılık psikolojisiyle karamsar düşüncelere dalarak ölümü beklemeye başlamışlardır. Zaman zaman yeniliklerle açacağız duyumları gelse d bu güne kadar bir sonuca ulaşamamıştır .Eski günlerdeki gibi,tanıdık merhabalara kavuşmayı ,sohbet etmeyi dört gözle beklemektedirler .