Ben anlamam öldürmekten

Ben örgütten, paradan-puldan dolaptan, ince hesaplardan filan hiç anlamam.

Ben anlamam öldürmekten, ahrete göçenlerin arkasından ağlamasını, yas tutmasını, dua etmesini bilirim yalnızca.

Ben sadece barış isteyebilirim, ayağa kalkıp “neden niçin?” diye fatura sorabilirim bir de.

Ben hukuk bilirim, yargı bilirim, hafızamda tutabilirim, unut(tur)mamayı bilirim ve yazmayı becerebilirim ancak.

Oysa 7 Haziran seçimlerinde ne denli ümit doluydum. Ne oldu da ortalık kana bulandı aniden?

Hatırlıyorum: Suruç’ta Kobane’ye oyuncak götüren masum gençlerimiz katledildi. Ardından çorap söküğü gibi yüzlerce asker-polis şehit haberleri geldi, hala da gelmeye devam ediyor, ateş düşüyor yoksul evlere.

Sonra ne oldu?

Ankara’da barış mitingi sırasında çoluk çocuk, genç, yaşlı canlı bomba tarafından 97 kişi vahşice katledildi ve yüzlercesi ağır yaralı ne yazık ki!

Düşünemeyeceğiniz kadar yazılar okudum son günlerde. Eskiden bir terör eylemi gerçekleştiğinde, hiç vakit kaybetmeden o eylemi yapan(lar) üstlenirdi. İlan ederdi herkese, dünyaya; “benim eserim!” diye övünürdü, yoksa amacına ulaşmış sayılmazdı.

Elbette ki bu vahşetin sahibi böbürlenip çıkıp ilan edecek, varlığını kanıtlayacak, bekliyoruz bakalım; yorumsuz, susturulmuş, sansürlü!

Kim olduğunu parçalanmış cesetler üzerinden kendimiz bulmaya, soruşturmaya, yorumlamaya uğraşıyoruz; şaşkınım!

1 Kasım’da sandıkta oy pusulasıyla baş başa kaldığımda tüm şehitlerimizin, tüm teröre kurban giden olaylara karışmamış günahsızların iki eli yakamda olacak biliyorum. Haklarıdır. Hepimizin yakasına yapışacak elleri. Ayaklarımız kırılır sandığa gitmezsek eğer, oyumuzu titizlikle saymayıp sahip çıkmaksak ellerimiz kırılır!

Geçmişe baktığımızda bilim adamları, aydınlar, akademisyenler, fikir işçileri ecelleriyle ölmüyorlar ya kazaya veya suikasta kurban gidiyorlar. “Açtırma kutuyu, söyletme kötüyü” diye bir söz vardır. İnanın ki bizim kutumuz ağzına dek utançla dolu!

Türkiye, bu üzücü olayların üstesinden mutlaka gelecektir, ancak bizim milli birliğimiz her şeyin önünde olmalıdır.

Ne yazık ki sesli düşünmek, her defasında ülkemizde ölüm getiriyor. Bu konuda özgür bir ülke görmek istiyorum artık. İnsanların hâlâ ilkelliklerle uğraşmaları, birbirlerini ördürecek kadar barbarlaşmaları yüzümü kızartıyor. Gittikçe şekil değiştiren insanlığa da aklım sırrım ermiyor açıkçası.